Polonia Środa Wlkp. 2003 - strona nieoficjalna

Jeśli chcesz, by Twoje dziecko doświadczało zwycięstwa (dobrze funkcjonowało i miało zdrowe nastawienie do sportu), musisz ofiarować mu swoja pomoc! Zespół to nie „trener-sportowiec”, ale „trener - sportowiec - rodzic”. Jeśli będziesz wykonywał swoja role prawidłowo, wtedy Twoje dziecko będzie uczyć się szybciej, grać lepiej, naprawdę bawić się i mieć poczucie własnej godności. Doświadczenie sportowe będzie kształtowało jego pozytywny model w stosunku do zbliżających się innych wyzwań i przeszkód w życiu. Jeśli "opuścisz piłkę" albo będziesz źle postępował, Twoje dziecko przestanie się uczyć, doświadczane trudności spowodują blokadę i zaczną naprawdę nienawidzić sport. I to jest ważna wiadomość! Dalej, twoja relacja z nim prawdopodobnie ucierpi znacząco. Wyniknie to z tych doświadczeń, w których zostaniesz obarczony uczuciami niepowodzenia, nieodpowiedniości i niskiego poczucia własnej godności. Uczucia, które przejdą z innych obszarów w wasze życie. Twoje dziecko i jego trener potrzebują Ciebie w zespole. Oni nie mogą wygrać bez Ciebie! Dalej znajduje sie lista przydatnych faktów, wytycznych i strategii, by stworzyć odpowiednie warunki w sporcie młodzieży. Zapamiętaj, nikt nie wygra dopóki każdy nie wygra. Potrzebujemy Ciebie w zespole!

Krok pierwszy:

Sport młodzieży odpowiednio poprowadzony jest zarówno dobry jak i zdrowy, uczy także dzieci rozmaitych ważnych umiejętności przydatnych w życiu. Słowo "współzawodniczą" pochodzi z łaciny, dzieli sie na słowa "współ" i "zawodniczyć", które oznaczają „razem” i „szukając kolejno”. Prawdziwa definicja konkurencji to szukać razem, gdzie przeciwnik jest partnerem, nie wrogiem! Im lepszy przeciwnik, tym większa szansą, lepszego występu. Sport uczy radzenia sobie z wyzwaniami i przeszkodami. Bez godnego przeciwnika, bez sportowych wyzwań nie ma tyle zabawy. Im większe wyzwanie tym lepsza okazja by wyjść poza swoje ograniczenia. Światowe rekordy konsekwentnie są bite i ustawiane na Olimpiadach, ponieważ najlepsi atleci w świecie "szukają razem", wyzywając siebie do jak najlepszego występu. Twoje dziecko nigdy nie powinno zostać nauczone tego, by oglądać swego przeciwnika, jako "złego człowieka", wroga albo kogoś, kto powinien zostać znienawidzony. Nie powinno próbować go "zniszczyć". Nie modeluj tego nastawienia! Przeciwnie, powiedz, by zaprzyjaźnił się - sam zaprzyjaźnij sie z rodzicami przeciwnika Twojego dziecka. Trzymaj kciuki za wielkie występy, dobrą grę, nie tylko za zwycięstwo!

Krok drugi: Zachęć swoje dziecko do walki z samym sobą.

Ostateczna bramka doświadczenia sportu ma prowadzić do zmian samego siebie i nieustannej poprawy. Niestety, poprzez docenianie zwycięstwa a pomijanie porażki i tego, co było nie fair, w ogólnej ocenie jest nieadekwatną miarą. Wygrywanie w sporcie jest oprócz tego co potrafisz robić najlepiej, pewnym rodzajem separacji od gry i Twojego przeciwnika. Dzieci powinny zostać zachęcone, by współzawodniczyć z własnym potencjałem. Chłopcy powinni skupić się na pokonywaniu swych słabości i braków, współzawodniczyć z samym sobą, a dziewczynki powinny się zmieniać. Kiedy twoje dziecko skupi się na tym i gra starają się być lepszym zamiast „bić” kogoś innego, to będzie odprężone, będzie się lepiej czuło i dlatego będzie lepiej grać.

Krok trzeci: Nie Definiuj Sukcesów i Niepowodzeń.

Jako Zwycięstwa i Porażki Jednym z głównych celów doświadczenia w sporcie młodzieży jest nabywanie umiejętności i mistrzostwa. Kiedy dziecko wykorzystuje cały swój potencjał i przegrywa mecz to jest zbrodnia, by skupiać się na rezultacie i stawać się krytycznym wobec takiego występu. Jeśli dziecko zagra bardzo dobrze i przegra, potrzebuje byś pomógł mu czuć się jak zwycięzca! Podobnie, kiedy dziecko albo zespół gra gorzej niż potrafi, ale wygrywa, to należy spowodować, by nie czuł sie jak zwycięzca. Pomóż Twojemu dziecku poczuć różnicę pomiędzy fartem i pechem, oraz zwycięstwem i porażka. Zapamiętaj, jeśli definiujesz sukces i niepowodzenie, i mówisz przy tym, że chodzi o wygrywanie i przegrywanie, przegrywasz grę wraz z twoim dzieckiem!

Krok Czwarty: Bądź Podporą, nie trenerem!

Twoja rolą w „rodzic - trener – sportowiec” zespole jest bycie podpora przez duże P! Powinieneś być największym fanem swojego dziecka. Bezwarunkowo! Zostaw trenowanie i instrukcje trenerowi. Dostarcz zachęty, poparcia, empatii, transportu, etc., ale... nie trenuj! Większość rodziców, którzy wchodzą do problemów swych dzieci robi tak, ponieważ zapomina o swej ważnej pozycji, że to nie oni grają. Trenowanie przeszkadza w Twojej roli kibica i fana. Ostatnia rzeczą jaką twoje dziecko potrzebuje i chce usłyszeć od Ciebie po rozczarowującym występie lub porażce to, to co zrobiło źle technicznie albo taktycznie. Odróżniaj swoją role rodzica w zespole od roli trenera, spróbuj utrzymać to rozdzielanie roli (w domu powiedz, "mówię do Ciebie jako rodzic"). Jako rodzic wychowuj i ucz, ale nie trenuj.

Krok Piaty: Pomóż bawić się sportem swojemu dziecku.

To jest udowodnienie zasady występów szczytowych, że im więcej sportowiec ma zabawy, tym więcej sie nauczy i lepiej zagra. Zabawa musi być obecna w najlepszym występie, ma miejsce na każdym poziomie sportowym - od dziecięcego do uczestnika klasy światowej! Kiedy dziecko przestaje sie bawić i zaczyna bać sie treningów albo rywalizacji, to jest czas dla Ciebie jako rodzica, by stać sie zaniepokojonym! Kiedy sport albo gra staje się zbyt poważny, sportowcy maja tendencje, by wypalić sie i stać sie podatnym do powtarzających sie takich samych występów. Łatwa praktyczna reguła: Jeśli Twoje dziecko nie cieszy sie z tego co robi, ani też nie kocha tego, zainteresuj sie tym! Co takiego powstrzymuje ich od bawienia sie? Czy to jest trenowanie? Presja? To Ty?! Miej na uwadze czy bycie w wysoce wyczynowym programie nie oznacza, że nie ma żadnego miejsca dla przyjemności. Dziecko, które kontynuuje grę bez zabawy wkrótce stanie się liczba w danych.

Krok szósty: Czyj gol został zdobyty?

Dochodzimy do bardzo ważnego pytania! Dlaczego Twoje dziecko uczestniczy w sporcie? Robi to, ponieważ chce tego dla siebie, albo z powodu Ciebie. Kiedy mają problemy w swej dyscyplinie, mówią do Ciebie o nich, jako „nasze problemy ", np. „nasze strzały nie są wystarczająco dokładne", " mamy kłopot z naszym podaniem", etc. Grają?, ponieważ nie chcą Cie rozczarować, ponieważ wiedza jak ważne to jest dla Ciebie? Czy grają dla nagród i "premii”, które rozdajesz? Czy ich bramki i pragnienia są Twoje czy ich? Jesteś otoczony ich szczęściem i niepowodzeniem? Jeśli oni współzawodniczą, by spodobać się Tobie albo dla Twojej „zastępczej sławy” robią to z niewłaściwych powodów! Jeśli nadal grają dla Ciebie, ostatecznie oboje przegracie. To jest całkiem normalne i zdrowe, byś chciał, by Twe dziecko trafiło najlepiej jak to możliwe. Ale nie możesz motywować ich przez zmuszanie by spełniali Twoje oczekiwaniami przez używanie winy albo przekupstwa, by starali się sie lepiej. Jeśli Bedzie mięć swoje własne powody i będzie strzelać bramki dla siebie, dla gry, to daleko więcej będzie umotywowane, aby trafić i dlatego dużo bardziej sie skupi i pomyśli.

Krok siódmy: Twoje dziecko to nie osiągnięcie! – kochaj go bez zastrzeżeń!

Nie zrównuj wartości swojego dziecka i sympatii z jego występem. Najtragiczniejsza i najszkodliwsza pomyłka, jaką widzę, to gdy rodzice nieustannie karzą swe dziecko za złe osiągi poprzez wycofywanie emocjonalne. Dziecko przegrywa wyścig, nie trafia albo nie strzela z łatwej pozycji na bramkę i rodzic reaguje ze wstrętem, gniewem i wycofaniem miłości i aprobaty. OSTROBNIE: używając tej strategii, uszkodzisz swe dziecko emocjonalnie i zrujnujesz swoja relacje miedzy wami. W 1988 na Olimpiadzie, kiedy Grek Louganis potrzebował dostać doskonała notę 10 w jego ostatnim nurkowaniu, by dogonić chińskiego nurka i zdobyć złoty medal, jego ostatnia myślą zanim skoczył było, "Jeśli nie zrobię tego, moja matka nadal będzie mnie kochała".

Krok ósmy: Zapamiętaj znaczenie Osobowość – Szacunek, we wszystkich współdziałaniach z Twym Dzieckiem - Sportowcem.

Poziom sportowca od wieków występuje w bezpośredniej relacji z tym co myśli o sobie samym. Kiedy Twoje dziecko jest w sportowym środowisku, które podwyższa jego poczucie własnej godności, to uczy sie szybciej, dobrze sie bawi, gra lepiej pod wyczynowa presja. Jedna rzecz, której my wszyscy chcemy tak jak i nasze dzieci, to mieć świadomość, że nasi rodzice są zadowoleni z tego co robimy i że nas kochają. To jest jak poczucie własnej godności. Kiedy Twoje współdziałania z Twoim dzieckiem dobrze funkcjonują, to czuje się ono dobrze, uczy sie traktować innych w ten sam sposób. To nie znaczy, że masz komplementować swe dziecko za duży wysiłek, gdy własne zagrał marnie. W tej sytuacji bądź empatyczny i wrażliwy do jego uczuć. Buduj Szacunek do tego co robicie oboje. Niech Twe dziecko ma świadomość że dałeś mu prezent, który trwa całe życie. Nie oddziałuj na dziecko Swoim przykładem, nie mów „ ja to robiłem lepiej”, w pewnym sensie to atakuje jego poczucie własnej godności przez zwyrodnienie, zakłopotanie albo upokarzanie. Jeśli nieustannie poniżałeś swe dziecko albo pomniejszałeś jego osiągnięcia nie tylko uczy się robić to od Ciebie, ale powtórzy też Twoja pomyłkę ze swym dzieckiem!

Krok dziewiąty: Daj swemu dziecku przegrywać.

Mądrzy ludzie, kiedy przegrywają z innymi, robią dwie różne rzeczy. Pierwsza – zdaja sobie sprawę z tego, że „są bardziej skłonni, by wziąć ryzyko i dlatego mogą zawieść częściej”. Druga - „używają ewentualnych porażek w pozytywnej drodze jako źródło motywacji i reakcji, by sie poprawić”. Nasze społeczeństwo jest ogólnie smutne i uczy nas, że przegrana jest czymś złym, przyczyna dla upokorzenia i zakłopotania i że należy unikać jej za wszelka cenę. Strach przed porażka albo upokorzeniem powoduje, „wstrzymanie”, obniżenie aktywności. Faktycznie, większość „blokad” w występach i działań niezadowalających jest bezpośrednim skutkiem sportowca uprzednio zajętego tym że zawiódł lub może zawieść. Nie możesz nauczyć sie iść bez wielu upadków. Każdy raz, gdy cos Ci nie wychodzi Twoje ciało dostaje możliwe do oszacowania informacje jak zrobić to lepiej. Nie możesz wygrywać albo mieć szczytowych występów, Jeśli jesteś zaniepokojony przegrywaniem albo zawodzeniem. Naucz swe dziecko jak czytać własne zahamowania, pomyłki i zaryzykować – odbierając to dodatnio dasz mu klucz do szczęśliwego życia. Bankructwo jest doskonała odskocznia do szczęściarza.

Krok dziesiąty: Wyzwanie, nie Zagrożenie.

Wielu rodziców bezpośrednio albo pośrednio używają winy i groźby jako drogi "umotywowujacej" ich dziecko, by zagrało lepiej. Studia tego tematu wyraźnie wskazują, że groźby mogą dostarczyć efektów na krótki okres, koszty długiego okresu, jeżeli chodzi o psychologiczne zdrowie i osiągi - są niszczące. Używając strachu jako motywatora jest prawdopodobnie jednym z najgorszych rzeczy, które możesz przekazać swemu dziecku. Groźby odbierają zabawę z osiągnięć i bezpośrednio powodują gorsza grę. W groźbie implikowany (zrób to bo inaczej!) jest twój własny niepokój, że nie wierzysz w zdolności swego dziecka. Komunikując ten brak wiary, nawet pośrednio dalej dewastuje to osiągi dziecka. Wyzwanie nie powoduje straty. Lepiej jest rzucić wyzwanie zawierające wiarę w swe dziecko: "Myślę, że możesz to zrobić".

Krok jedenasty: Proces nacisku.

Tak ale Nie na rezultat! Kiedy sportowcy dusza sie pod presja i grają daleko od swego potencjału, często wspólna przyczyna tego jest skupienie na rezultacie występu ( wygrywać / przegrywać, zamiast zadania ). W swym szczytowym występie, sportowiec całkowicie zapomina o rezultacie i zupełnie jest wchłonięty w to co jest tu i teraz. Środowisko chce zwycięstw i prawie zawsze naciska sportowca mającego złe osiągi. Ponadto skupiając sie na rezultacie, który jest zupełnie poza kontrola sportowca, będzie on podnosił swój niepokój z zahamowania poziomu. Jeśli naprawdę chcesz, by Twoje dziecko wygrało, pomagaj osiągnąć mu skupienie dalekie od tego jak ważny jest konkurs a bliskie wykonania zadania. Rodzice powinni podkreślać że nie liczy sie wygrana ale pokazanie swych umiejętności i uczciwa gra.

Krok dwunasty: Unikaj porównań.

Rodzice używają innych sportowców, także tych z którymi ich dziecko współzawodniczy, by porównać i w ten sposób ocenić swe dziecko. Porównania są bezużyteczne, niedokładne i niszczące. Każde dziecko dojrzewa różnie i indywidualnie. Na przykład dwóch dwunastoletnich chłopców może tylko mieć wspólny wiek! Jeden może mieć wzrost lub umiejętności szesnastolatka, a drugi być na poziomie dziewięciolatka. Porównania wydajności mogą przedwcześnie wyłączyć utalentowanych sportowców w ich sporcie. Jedyna wartość porównań to określenie postępu w nauce. Jeśli jeden dzieciak demonstruje właściwą technikę, to może tylko zostać użyty jako model dla Twojego dziecka. Aby dążył do jak najlepszego, ale pozostał sobą. Martwienie sie tym że inni są lepsi przeszkadza w dążeniu do tego.

Krok trzynasty: Naucz swe dziecko mieć perspektywę przeżyć sportowych.

Sportowe media w tym kraju chciałyby, byś sądził, że sport i wygrywanie/ przegrywanie jest ważniejsze niż życie. Fakt, że to jest tylko gra często zostaje gdzieś zgubiony. Ten brak perspektywy często kapie w dół do sportu młodzieży. Dochodzi do tego, że młodzi sportowcy często odpadają ze zniekształconym widokiem siebie i swojej gry. Rodzice muszą pomóc, by ich dziecko rozwijało realistyczne oczekiwania względem siebie, swych zdolności i tego jak zagrali, bez rabowania dziecinnych snów. Przegranie mistrzostwa ligi nie znaczy, że słonce nie podniesie sie jutro.